Jamie Buxton wybiera lipcowe książki science fiction i fantasy: „Kamień i niebo” Bena Aaronovitcha, „Człowiek, który umarł siedem razy” Yasuhiko Nishizawy, „Teoria snów” Avy Reid

Jednym z tematów, nad którymi Aaronovitch stale pracuje, są rodzice detektywa Petera Granta, uwielbiający jazz.

W tej kolejnej odsłonie serii „Rzeki Londynu” widać wyraźnie, że w tym, co robi, jest coś ekstrawaganckiego: powraca do lubianych motywów, a jednocześnie zawsze wymyśla nowe, wspaniałe pomysły.

Peter i River Goddess Bev spędzają wakacje nad morzem w Szkocji, ale nagle pojawia się czarna pantera, potem martwy mężczyzna ze skrzelami i bez wysiłku zaczynamy opowieść pełną platform wiertniczych – przepraszam – platform, psychopatycznych mew, chciwych korporacji międzynarodowych i lesbijskich syren.

Ekipa zbiera się ponownie, a my odkładamy książkę nieco szczęśliwsi, niż na początku.

Kryminały dyktują ścisłe harmonogramy – nie tyle kto-dlaczego, co kto-kiedy. Potrzeba przepysznie przebiegłego umysłu, by wywrócić ten pomysł do góry nogami i dodać element podróży w czasie. Już od samego tytułu ta błyskotliwie zawiła zagadka kryminalna ma wszystko: rodzinne spotkanie, dom na wsi, morderstwo patriarchy i fortunę do odziedziczenia.

Nastolatek Hisataro nie poniósł żadnych strat z powodu nawyku wielokrotnego przeżywania dni wolnych – między innymi dzięki powtórkom egzaminów. Jednak morderstwo jego dziadka, powtarzane siedem razy, zmusza go do rozpracowania przyczyn dawnego rodzinnego sporu i ustalenia, kto go wpędził w kłopoty.

Ogromnie zabawna i satysfakcjonująco pełna zwrotów akcji.

Effy i Preston są outsiderami na prestiżowym Uniwersytecie Llyr. Lud Prestona toczy wojnę z Llyrianami i tylko jego geniusz zapewnił mu miejsce. Tymczasem Effy jest pierwszą kobietą przyjętą na jej kierunek, ale nie potrafi powstrzymać się od wywoływania zamieszania.

Literatura ma znaczenie w Llyr – jej mity założycielskie są uwiecznione w poematach epickich, a autorzy w szklanych grobowcach. Więc kiedy Effy zaczyna zadawać pytania…

To emocjonalne zakończenie „Studium utonięcia” koncentruje się na wykluczeniu i bigoterii, ale jest napędzane pasją i determinacją. Akademicka uczta, odziana w gotycki mrok.